داروهای ضد افسردگی – بررسی اجمالی 

داروهای ضد افسردگی نوعی دارویی هستند که برای درمان استفاده می شود افسردگی بالینی.

آنها همچنین می توانند برای درمان تعدادی از شرایط دیگر استفاده شوند، از جمله:

• اختلال وسواس فکری جبری (OCD)
• اختلال اضطراب فراگیر
• اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)

داروهای ضد افسردگی نیز گاهی برای درمان افرادی که درد طولانی مدت (مزمن) دارند استفاده می شود.

نحوه عملکرد داروهای ضد افسردگی

دقیقاً مشخص نیست که داروهای ضد افسردگی چگونه کار می کنند.

تصور می شود که آنها با افزایش سطح مواد شیمیایی در مغز به نام انتقال دهنده های عصبی کار می کنند. برخی از انتقال دهنده های عصبی، مانند سروتونین و نورآدرنالین، با خلق و خو و احساسات مرتبط هستند.

انتقال دهنده های عصبی همچنین ممکن است بر سیگنال های درد ارسال شده توسط اعصاب تأثیر بگذارند، که ممکن است توضیح دهد که چرا برخی از داروهای ضد افسردگی می توانند به تسکین درد طولانی مدت کمک کنند.

در حالی که داروهای ضد افسردگی می توانند علائم افسردگی را درمان کنند، اما همیشه علل آن را برطرف نمی کنند. به همین دلیل است که آنها معمولاً در ترکیب با درمان برای درمان افسردگی شدیدتر یا سایر شرایط سلامت روان استفاده می شوند.

داروهای ضد افسردگی چقدر موثر هستند؟

تحقیقات نشان می دهد که داروهای ضد افسردگی می توانند برای افراد مبتلا به افسردگی متوسط ​​یا شدید مفید باشند.

آنها معمولاً برای افسردگی خفیف توصیه نمی شوند، مگر اینکه سایر درمان ها مانند گفتار درمانی کمکی نکرده باشند.

دوز و مدت درمان

داروهای ضد افسردگی معمولا به شکل قرص مصرف می شوند. هنگامی که آنها تجویز می شوند، شما با کمترین دوز ممکن که برای بهبود علائم لازم است شروع می کنید.

داروهای ضد افسردگی معمولاً باید به مدت 1 یا 2 هفته (بدون از دست دادن یک دوز) قبل از شروع فواید مصرف شوند. مهم است که در صورت بروز برخی عوارض جانبی خفیف زود هنگام، مصرف آنها را قطع نکنید، زیرا این عوارض معمولاً به سرعت از بین می روند.

اگر به مدت 4 هفته داروی ضدافسردگی مصرف می‌کنید، با پزشک عمومی یا متخصص سلامت روان خود صحبت کنید. آنها ممکن است افزایش دوز یا آزمایش داروی دیگری را توصیه کنند.

یک دوره درمان معمولاً حداقل 6 ماه پس از شروع احساس بهتر طول می کشد. ممکن است به برخی از افراد مبتلا به افسردگی مکرر توصیه شود که آنها را به طور نامحدود مصرف کنند.

اثرات جانبی

داروهای ضد افسردگی مختلف می توانند طیف وسیعی از عوارض جانبی مختلف داشته باشند. همیشه بروشور اطلاعاتی همراه دارو را بررسی کنید تا ببینید چه عوارض جانبی احتمالی وجود دارد.

شایع ترین عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی معمولاً خفیف است. عوارض جانبی باید طی چند روز یا چند هفته پس از درمان بهبود یابد، زیرا بدن به دارو عادت می کند.

ترک داروهای ضد افسردگی

قبل از قطع مصرف داروهای ضد افسردگی با پزشک خود صحبت کنید. مهم است که مصرف داروهای ضد افسردگی را به طور ناگهانی قطع نکنید.

هنگامی که آماده ترک داروهای ضدافسردگی شدید، احتمالاً پزشک توصیه می کند که دوز خود را به تدریج در طی چند هفته کاهش دهید – یا اگر برای مدت طولانی از آنها استفاده کرده باشید.

این برای کمک به جلوگیری از هرگونه علائم ترکی است که ممکن است در واکنش به ترک دارو مشاهده کنید.

انواع داروهای ضد افسردگی

انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی وجود دارد.

مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)

SSRI ها رایج ترین نوع داروهای ضد افسردگی هستند. آنها معمولاً بر سایر داروهای ضد افسردگی ترجیح داده می شوند، زیرا عوارض جانبی کمتری ایجاد می کنند. مصرف بیش از حد نیز احتمال جدی بودن کمتری دارد.

فلوکستین احتمالاً شناخته شده ترین SSRI است (با نام تجاری Prozac فروخته می شود). سایر SSRI ها عبارتند از سیتالوپرام (سیپرامیل)، اسیتالوپرام (سیپرالکس)، پاروکستین (سروکسات) و سرترالین (لوسترال).

مهارکننده های بازجذب سروتونین- نورآدرنالین (SNRIs)

SNRI ها مشابه SSRI ها هستند. آنها طراحی شده بودند تا یک ضد افسردگی موثرتر از SSRI ها باشند. با این حال، شواهدی مبنی بر اینکه SNRI ها در درمان افسردگی مؤثرتر هستند، نامشخص است. به نظر می رسد که برخی افراد به SSRI ها بهتر پاسخ می دهند، در حالی که برخی دیگر به SNRI ها بهتر پاسخ می دهند.

نمونه هایی از SNRI ها عبارتند از دولوکستین (Cymbalta و Yentreve) و ونلافاکسین (Efexor).

نورآدرنالین و داروهای ضد افسردگی سروتونرژیک اختصاصی (NASSA)

NASSA ممکن است برای برخی از افرادی که قادر به مصرف SSRI نیستند موثر باشد. عوارض جانبی NASSAها مشابه عوارض جانبی SSRI ها است، اما تصور می شود که مشکلات جنسی کمتری ایجاد می کنند. با این حال، ممکن است در ابتدا باعث خواب آلودگی بیشتری نیز شوند.

اصلی‌ترین ناسا که در بریتانیا تجویز می‌شود، میرتازاپین (زیسپین) است.

داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCAs)

TCA ها نوع قدیمی تری از داروهای ضد افسردگی هستند. آنها دیگر معمولاً به عنوان اولین درمان برای افسردگی توصیه نمی شوند زیرا در صورت مصرف بیش از حد می توانند خطرناک تر باشند. آنها همچنین عوارض جانبی ناخوشایندتری نسبت به SSRI و SNRI ایجاد می کنند.

گاهی اوقات برای افراد مبتلا به افسردگی شدید که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند استثنا قائل می شوند. TCA ها همچنین ممکن است برای سایر شرایط سلامت روان مانند OCD و اختلال دوقطبی توصیه شوند.

نمونه هایی از TCA ها عبارتند از آمی تریپتیلین، کلومیپرامین، دوسولپین، ایمی پرامین، لوفپرامین و نورتریپتیلین.

برخی از انواع TCA ها مانند آمی تریپتیلین نیز می توانند برای درمان درد مزمن عصبی استفاده شوند.

آنتاگونیست های سروتونین و مهارکننده های بازجذب (SARIs)

SARI ها معمولاً اولین انتخاب داروی ضد افسردگی نیستند، اما اگر سایر داروهای ضد افسردگی مؤثر نبوده یا عوارض جانبی ایجاد کرده باشند، ممکن است تجویز شوند.

SARI اصلی تجویز شده در انگلستان ترازودون (مولیپاکسین) است.

مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs)

MAOI یک نوع قدیمی از داروهای ضد افسردگی است که امروزه به ندرت استفاده می شود.

آنها می توانند عوارض جانبی بالقوه جدی ایجاد کنند، بنابراین فقط باید توسط پزشک متخصص تجویز شوند.

نمونه هایی از MAOIها عبارتند از ترانیل سیپرومین، فنلزین و ایزوکاربوکسازید.

سایر درمان های افسردگی

سایر درمان‌های افسردگی شامل درمان‌های گفتاری مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) است.

افراد مبتلا به افسردگی متوسط ​​تا شدید معمولا با استفاده از ترکیبی از داروهای ضد افسردگی و CBT درمان می شوند. داروهای ضد افسردگی به سرعت در کاهش علائم کار می کنند، در حالی که CBT برای مقابله با علل افسردگی و راه های غلبه بر آن زمان می برد.

همچنین نشان داده شده است که ورزش منظم برای افرادی که افسردگی خفیف دارند مفید است.