داروهای ضد افسردگی و زوال عقل: آیا ارتباطی وجود دارد؟ 

زوال عقل یک اختلال عصبی است. هیچ درمانی برای این بیماری مزمن و پیشرونده، که حافظه و همچنین قضاوت در عملکرد، رفتار و زبان را مختل می کند، وجود ندارد. حجم زیادی از تحقیقات در مورد زوال عقل به جای درمان آن بر پیشگیری از این بیماری متمرکز شده است. این مقاله ارتباط بین داروهای ضد افسردگی و توسعه زوال عقل را بررسی می کند.

داروهای ضد افسردگی چگونه کار می کنند؟

داروهای ضد افسردگی برای کمک به بیمارانی که از افسردگی رنج می برند استفاده می شود. انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی ایجاد شده است. آنها در نحوه عمل خود بسیار شبیه هستند. با این حال، آنها در ساختار و همچنین در اثرات نامطلوب خود متفاوت هستند. مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) یکی از انواع داروهای ضد افسردگی هستند.

آنها بازجذب سروتونین را به سلول عصبی مسدود می کنند و عملکرد آن را در مغز طولانی می کنند. مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نورآدرنالین (SNRIs) همچنین بازجذب سروتونین و همچنین نورآدرنالین را مهار می‌کنند و سطح هر دو انتقال‌دهنده عصبی را در مدت طولانی‌تری در مغز افزایش می‌دهند.

دسته دارویی دیگر به عنوان مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) شناخته می شوند. آنها همچنین مدت زمان فعال شدن نورون ها توسط سروتونین و نورآدرنالین را با سخت تر کردن تجزیه مونوآمین اکسیداز افزایش می دهند.

داروهای ضدافسردگی ممکن است با مکانیسم‌های مختلف عمل خود، که ممکن است شامل ویژگی‌های آنتی کولینرژیک، سمیت سلولی در بسیاری از سلول‌های طبیعی، رشد و مرگ نورون‌ها، برخی عوارض جانبی عصبی و سایر علائم باشد، بر خطر زوال عقل تأثیر بگذارند.

آیا ارتباطی بین داروهای ضد افسردگی و افزایش خطر زوال عقل وجود دارد؟

برخی فرضیه‌ها ارتباط بین مصرف داروهای ضد افسردگی و خطر زوال عقل را نشان می‌دهند. یک نظریه این است که داروهای ضد افسردگی دارای ویژگی های آنتی کولینرژیک هستند.

آنها می توانند فعالیت استیل کولین را در سیستم عصبی مرکزی یا محیطی مسدود کنند. از آنجایی که فعالیت آنتی کولینرژیک بر عملکرد شناختی بیماران تأثیر می گذارد، تصور می شود استفاده از این داروها خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می دهد.

با این حال، مطالعات دیگر نشان می‌دهد که داروهای ضد افسردگی می‌توانند اثرات ضد التهابی داشته باشند به دلیل نحوه عملکرد متفاوت، مانند اصلاح فعال‌سازی گلیال، که خطر زوال عقل را کاهش می‌دهد.

مطالعاتی بر روی هر دو فرضیه انجام شده است. در حالی که برخی از مطالعات هیچ افزایش خطر زوال عقل مرتبط با داروهای ضد افسردگی را نشان نداده‌اند، برخی دیگر خطر ابتلا به زوال عقل را در بیمارانی که داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کنند، کاهش و افزایش داده‌اند.

ممکن است اختلاف در این مطالعات به دلیل تفاوت در انواع مطالعه باشد.

در بسیاری از موارد، بیماران مسن‌تر با کوکتل‌های دارویی برای شرایط مختلف درمان می‌شوند. برخی از این داروها عملکرد مشابهی دارند که شامل مسدود کردن انتقال دهنده عصبی استیل کولین است.

داروهای ضد افسردگی نیز در این مکانیسم اثر مشترک هستند. چنین محاصره گسترده ای از استیل کولین می تواند بر روی مغز از نظر شناخت، حافظه و یادگیری تأثیر بگذارد.

یک مطالعه از داده‌های بیش از 40000 نفر که بیش از 65 سال سن داشتند و از زوال عقل رنج می‌بردند و همچنین 300000 بیمار بدون دمانس استفاده کرد. بر اساس تجزیه و تحلیل داروهای تجویز شده، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که احتمال ابتلا به زوال عقل در بیمارانی که سابقه مصرف داروهای آنتی کولینرژیک بین 4 تا 20 سال قبل داشتند، بیشتر بود.

خطر زوال عقل به ویژه در بیمارانی که داروهایی برای درمان افسردگی، بیماری پارکینسون و مشکلات مثانه مصرف می کردند، از 10 درصد به 13 درصد افزایش یافت.

بنابراین، محققان در تجویز این داروها احتیاط را توصیه کرده اند. با این حال، دانشمندان دیگر با نتیجه‌گیری مطالعه که این داروها خطر زوال عقل را افزایش می‌دهند مخالفند.

دکتر پرستو دنیایی، دانشیار داروسازی اجتماعی و شناختی دانشگاه ریدینگ، یکی از این افراد است. او بیان می کند که این مطالعه تنها به افزایش خطر زوال عقل مرتبط با استفاده منظم از داروهای ضد افسردگی اشاره کرد.

او این واقعیت را برجسته می کند که بسیاری از بیماران داروهای تجویز شده خود را فقط نیمی از مواقع یا کمتر مصرف می کنند یا اصلاً مصرف نمی کنند.

یک مطالعه بسیار جدید دیگر توسط آراد کدش،. و همکاران، از داده های بیش از 75000 بیمار 60 ساله و بالاتر برای تشخیص ارتباط بین افزایش خطر زوال عقل و مصرف داروهای ضد افسردگی استفاده کردند.

با این حال، این مطالعه هیچ گونه طبقه بندی خطر را بر اساس دارو یا کلاس دارویی خاص گزارش نکرد، اگرچه دیگران نشان داده اند که داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای خطر زوال عقل را کاهش می دهند.

متاآنالیز اخیر دیگری افزایش خطر ابتلا به زوال عقل را در بیماران مسن‌تری که داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کنند در مقایسه با بیمارانی که هیچ داروی ضد افسردگی مصرف نمی‌کنند، گزارش کرده است.

علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که بیماران تحت درمان با مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز در مقایسه با بیمارانی که از مهارکننده‌های بازجذب سروتونین سه حلقه‌ای و انتخابی استفاده می‌کنند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به زوال عقل هستند.

پیام نهایی

بحث و جدل و آزمایشی هنوز هم ارتباط بین خطر زوال عقل و استفاده منظم از داروهای ضد افسردگی را نشان می دهد. با این وجود، این نتایج مطالعه برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی مهم است که قبل از شروع بیماران مبتلا به افسردگی با داروهای ضد افسردگی، آنها را در نظر بگیرند.

در هر صورت، توصیه می‌شود که درمان با این نوع داروها فقط برای مدت کوتاهی و با نظارت همزمان برای علائم مربوط به زوال عقل باشد.

ضدافسردگی ها هنوز داروهایی هستند که به طور گسترده تجویز می شوند و برای حفظ کیفیت زندگی طبیعی در برخی از بیماران حیاتی هستند.

با این حال، بدون اجماع در مورد خطر زوال عقل با داروهای ضد افسردگی، مطالعات گسترده تری در طولانی مدت ضروری خواهد بود.

این مسئله به پاسخگویی به این موضوع کمک می کند که کدام یک از داروهای ضد افسردگی می تواند با خطر بالاتر زوال عقل مرتبط باشد.