اختلال شخصیت ضد اجتماعی + علائم و اثرات 

اختلالات شخصیت شرایط سلامت روانی است که بر نحوه تفکر، درک، احساس یا ارتباط فرد با دیگران تأثیر می گذارد.

اختلال شخصیت ضداجتماعی نوع خاصی از اختلال شخصیتی چالش برانگیز است که با رفتارهای تکانشی، غیرمسئولانه و اغلب مجرمانه مشخص می شود.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی معمولاً دستکاری، فریبکار و بی پروا است و به احساسات دیگران اهمیتی نمی دهد.

مانند سایر انواع اختلال شخصیت، اختلال شخصیت ضداجتماعی نیز در یک طیف قرار دارد، به این معنی که شدت آن از رفتار بد گاه به گاه تا نقض مکرر قانون و ارتکاب جرایم جدی متغیر است.

در نظر گرفته می شود که سایکوپات ها دارای شکل شدیدی از اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند.

علائم اختلال شخصیت ضد اجتماعی

فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است:

• استثمار، دستکاری یا نقض حقوق دیگران
• عدم نگرانی، پشیمانی یا پشیمانی از ناراحتی دیگران
• غیرمسئولانه رفتار کنید و نسبت به رفتار عادی اجتماعی بی توجهی نشان دهید
• در حفظ روابط طولانی مدت مشکل دارند
• قادر به کنترل خشم خود نیستند
• احساس گناه ندارند یا از اشتباهات خود درس نمی گیرند
• دیگران را به خاطر مشکلات زندگیشان سرزنش کنند
• مکررا قانون را زیر پا بگذارند

فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی در دوران کودکی سابقه اختلال سلوک مانند فرار از مدرسه (نرفتن به مدرسه)، بزهکاری (مثلا ارتکاب جرم یا سوء مصرف مواد) و سایر رفتارهای مخرب و پرخاشگرانه خواهد داشت.

چه کسانی دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی می شوند؟

اختلال شخصیت ضد اجتماعی مردان را بیشتر از زنان تحت تأثیر قرار می دهد.

مشخص نیست که چرا برخی از افراد دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی می شوند، اما تصور می شود که هم ژنتیک و هم تجربیات آسیب زا در دوران کودکی، مانند کودک آزاری یا بی توجهی، نقش دارند.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی اغلب در شرایط سخت خانوادگی بزرگ شده است.

یکی از والدین یا هر دو ممکن است از الکل سوء استفاده کنند و تعارض والدین و تربیت سخت و ناسازگار رایج است.

در نتیجه این مشکلات، خدمات اجتماعی ممکن است با مراقبت از کودک درگیر شوند.

این نوع مشکلات در دوران کودکی اغلب منجر به مشکلات رفتاری در دوران نوجوانی و بزرگسالی می شود.

اثرات اختلال شخصیت ضد اجتماعی

رفتار مجرمانه یکی از ویژگی‌های کلیدی اختلال شخصیت ضداجتماعی است و خطر بالایی وجود دارد که فرد مبتلا به این اختلال مرتکب جرم شود و در مقطعی از زندگی خود به زندان بیفتد.

مردان مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی 3 تا 5 برابر بیشتر از زنان در معرض سوء استفاده از الکل و مواد مخدر نسبت به افراد بدون این اختلال هستند. همچنین خطر مرگ زودرس در نتیجه رفتارهای بی پروا یا اقدام به خودکشی در آنها افزایش می یابد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی نیز بیشتر در دوران بزرگسالی دچار مشکلات ارتباطی و بیکار و بی خانمان می شوند.

تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی

برای تشخیص اختلال شخصیت ضداجتماعی، معمولاً یک فرد قبل از 15 سالگی سابقه اختلال شخصیت سلوک دارد.

اختلال شخصیت ضد اجتماعی پس از ارزیابی دقیق روانشناختی تشخیص داده می شود.

تشخیص تنها در صورتی امکان‌پذیر است که فرد 18 سال یا بیشتر داشته باشد و حداقل 3 مورد از معیارهای رفتاری زیر اعمال شود:

• قانون شکنی مکرر
• مکررا فریبکار بودن
• تکانشی بودن یا ناتوانی در برنامه ریزی آینده
• تحریک پذیر و پرخاشگر بودن
• بی توجهی بی پروا به ایمنی خود یا دیگران
• به طور مداوم غیر مسئولانه بودن
• عدم پشیمانی

این علائم بخشی از یک دوره اسکیزوفرنی یا شیدایی نیستند – آنها بخشی از شخصیت و رفتار روزمره یک فرد هستند.

این رفتار معمولاً در اواخر نوجوانی و اوایل دهه 20 زندگی شدیدتر و چالش برانگیزتر می شود. ممکن است تا زمانی که فرد به 40 سالگی خود برسد بهبود یابد.

درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی

در گذشته تصور می شد که اختلال شخصیت ضد اجتماعی یک اختلال مادام العمر است، اما همیشه اینطور نیست و گاهی اوقات می توان آن را مدیریت و درمان کرد.

شواهد نشان می دهد که رفتار می تواند در طول زمان با درمان بهبود یابد، حتی اگر ویژگی های اصلی مانند عدم همدلی باقی بماند.

اما اختلال شخصیت ضد اجتماعی یکی از دشوارترین انواع اختلالات شخصیت برای درمان است.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی نیز ممکن است تمایلی به درمان نداشته باشد و تنها زمانی درمان را شروع کند که دادگاه دستور انجام آن را بدهد.

درمان توصیه شده برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی با در نظر گرفتن عواملی مانند سن، سابقه توهین و وجود مشکلات مرتبط مانند سوء مصرف الکل یا مواد مخدر به شرایط او بستگی دارد.

خانواده و دوستان فرد اغلب نقش فعالی در تصمیم گیری در مورد درمان و مراقبت از او دارند.

گاهی اوقات، خدمات سوء مصرف مواد و مراقبت های اجتماعی نیز ممکن است لازم باشد درگیر شوند.

درمان های گفتاری

درمان شناختی رفتاری (CBT) گاهی اوقات برای درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی استفاده می شود.

این یک گفتار درمانی است که هدف آن کمک به فرد برای مدیریت مشکلات خود با تغییر طرز تفکر و رفتار است.

درمان مبتنی بر ذهنیت (MBT) نوع دیگری از گفتار درمانی است که در درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی محبوبیت بیشتری پیدا کرده است.

درمانگر فرد را ترغیب می کند تا طرز تفکر خود و چگونگی تأثیر وضعیت روانی بر رفتار او را در نظر بگیرد.

جوامع درمانی دموکراتیک (DTC)

شواهد نشان می‌دهد که برنامه‌های مبتنی بر جامعه می‌تواند یک روش درمانی طولانی‌مدت موثر برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی باشد و در زندان‌ها رواج بیشتری پیدا می‌کند.

DTC نوعی درمان اجتماعی است که هدف آن رسیدگی به خطر اهانت فرد و همچنین نیازهای عاطفی و روانی آنهاست.

این بر اساس گروه‌های بزرگ و کوچک درمانی است و بر مسائل جامعه تمرکز می‌کند و محیطی را ایجاد می‌کند که هم کارکنان و هم زندانیان در تصمیم‌گیری‌های جامعه سهیم باشند.

همچنین ممکن است فرصت هایی برای کار آموزشی و حرفه ای وجود داشته باشد.

طول درمان توصیه شده 18 ماه است، زیرا نیاز به زمان کافی برای ایجاد تغییرات و اعمال مهارت های جدید برای فرد وجود دارد.

خودانگیختگی عامل مهم دیگری برای پذیرش در این نوع طرح است. برای مثال، فرد باید مایل باشد که به عنوان بخشی از یک جامعه کار کند، در گروه ها شرکت کند و تابع روند دموکراتیک باشد.

دارو

شواهد کمی برای حمایت از استفاده از دارو برای درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی وجود دارد، اما برخی از داروهای ضد روان پریشی و ضد افسردگی ممکن است در برخی موارد مفید باشند.

کاربامازپین و لیتیوم ممکن است به کنترل علائمی مانند پرخاشگری و رفتار تکانشی کمک کنند و دسته ای از داروهای ضد افسردگی به نام مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) ممکن است خشم و علائم اختلال شخصیت عمومی را بهبود بخشند.