روش‌های بسیار زیادی برای درمان پسوریازیس وجود دارد. درمانهای خوراکی، موضعی و نیز بیولوژیک برای این بیماری مورد استفاده قرار می‌گیرد.
درمان روزانه:
اگرچه هیچ درمانی برای پسوریازیس وجود ندارد اما درمانهای خوراکی و موضعی زیادی وجود دارد که افراد می‌توانند از آن برای مدیریت بیماری خود استفاده کنند. درمانهای موضعی که معمولا به صورت مستقیم بر روی پوست اعمال می‌شوند، می‌توانند خارش و التهاب پوست را کاهش دهند، ظاهر پوست را بهبود ببخشند و تولید سلول‌های غیر عادی را کمتر کنند. تولید سلول‌های غیر طبیعی یکی از دلایل اصلی بیماری پسوریازیس محسوب می‌شود.
اولین خط دفاعی در بدن:
اگر شرایط شما به چند ناحیه خاص محدود شده است، داروهای موضعی اولین خط دفاعی بدن محسوب می‌شوند. می‌توان بیماران را به دو گروه مجزا طبقه بندی کرد. یکی از این گروه ها افرادی هستند که تنها چند نقطه بر روی بدن دارند. برای درمان این بیماران معمولا از داروهای موضعی استفاده می‌شود. بیمارانی که نقاط فراوانی بر روی بدن دارند را نمی‌توان با درمان موضعی به طور کلی بهبود بخشید. زیرا اعمال اینگونه داروها بر روی تمامی نقاط کمی دشوار است. برای افراد مبتلا به پسوریازیس که بیشتر نقاط بدن پوشیده شده است، داروهای خوراکی و بیولوژیک‌ها بهتر جواب می‌دهند.
درمان ترکیبی:
پزشک ممکن است بخواهد از درمانهای ترکیبی استفاده کند. در چنین شرایطی به بیمار توصیه می‌شود داروها را به صورت منظم بر روی نواحی مشخص شده اعمال کند و مطمئن شود همه بخش‌ها به خوبی پوشش داده شده است.
کرم‌های مرطوب کننده:
یکی از درمانهای اصلی برای بیماری پسوریازیس مرطوب نگه داشتن روزانه پوست است. این موضوع در فصل‌های سرد و خشک سال از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به بیماران توصیه می‌شود از پمادهایی همچون لوسیون‌ها و وازلین برای کمتر کردن خارش و قرمزی استفاده کنند. یافتن یک محصول مناسب برای پوست، به فرایند آزمون و خطا نیاز دارد. هر چند شما می‌توانید از یک پزشک متخصص نیز برای اینکار مشورت بگیرید. بعد از انتخاب محصول مناسب، سعی کنید آن را بلافاصله بعد از حمام اعمال کنید.
قطران زغال‌سنگ:
هنوز مشخص نیست این درمان قدیمی چگونه می تواند به بیماران مبتلا به پسوریازیس کمک کند. دکتر رابرت ای کالب در این باره می گوید: ما هنوز طرز کار و فرایند این ماده را به خوبی نمی‌دانیم. پزشکان بر این باورند که این ماده می‌تواند تولید بیش از حد سلول‌های پوستی را کمتر کند. یکی از مزیت‌های اصلی این ماده این است که عوارض جانبی زیادی ندارد. البته باید به خاطر داشته باشید که قطران زغال سنگ بدبوست و می‌تواند باعث ایجاد لکه بر روی لباس شود.
استروئیدهای موضعی:
استروئیدها، نقطه اتکاء درمان موضعی هستند. استروئیدهای موضعی که با عنوان کورتیکواستروئیدهای موضعی نیز شناخته شده اند یکی از مهم ترین و رایج ترین راه‌حل‌های موضعی است که می‌توان از آن استفاده کرد.
استروئیدها چگونه کار می‌کنند؟
استروئید می‌تواند التهاب را کاهش دهد، خارش را تسکین ببخشد و توسعه نقاط جدید را کندتر نماید. اگرچه این نوع درمان موثر است اما استروئیدهای موضعی تهاجمی می‌تواند باعث نازک شدن پوست شود. بنابراین بیشتر متخصصان پوست توصیه می‌کنند از این درمان به صورت دوره‌ای و در یک محدوده خاص استفاده شود. مهم ترین چالشی که در این مورد وجود دارد استفاده از مزایای استروئیدها بدون آسیب وارد شدن به بدن است.
آنالوگ‌های ویتامین D:
ویتامین D مصنوعی(داروهایی که تولید بیش از حد سلول‌های پوستی را کنترل می‌کند) باعث کاهش خارش پوست می‌شود. اینگونه موارد همانند محصولات استروئیدی موضعی سریع عمل نمی‌کنند اما باعث نازک شدن پوست نخواهند شد و این خود مزیت بزرگی است.
مراقبت‌های تکمیلی:
بیشتر پزشکان از آنالوگ‌های ویتامین D به عنوان مکمل استروئید استفاده می‌کنند. زمانی که بیماری با استفاده از استروئید تحت کنترل قرار گرفت می‌توان از مشتقات ویتامینD استفاده کرد.
مشتقات ویتامین A:
مشتقات ویتامین A همچون تازاروتین رشد سلول‌های پوستی را کندتر می‌کند و از التهاب آن می‌کاهد. آن‌ها معمولا در نواحی همچون صورت، پوست سر و ناخن‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این وجود امکان ایجاد خارش نیز وجود دارد.
اسید سالیسیلیک:
این نوع درمان که معمولا به همراه داروهای موضعی مورد استفاده قرار می‌گیرد، می‌تواند التهاب را کاهش دهد و به حذف تکه‌هایی که در پوست ظاهر می‌شود کمک نماید. اسید سالیسیلیک بدون نسخه و با تجویز پزشک موجود است. شما می‌توانید این ماده را به صورت لوسیون، صابون، شامپو و سایر اشکال تهیه کنید.
داروهای خوراکی:
سال‌هاست که از داروهای خوراکی برای درمان این بیماری استفاده می شود. در سال‌های اخیر بیمارانی که پسوریازیس متوسط تا شدید داشتند به داروهای بیولوژیک جدید روی آورده اند. اما داروهای خوراکی نیز اهمیت خاص خود را دارند.
مدیریت روزانه:
خوشبختانه، پسوریازیس قابل مدیریت است. درمان‌هایی که برای این بیماری وجود دارد موثرتر، امن تر و ساده تر از سال‌های گذشته هستند.
متوتروکسات:
متوتروکسات چیست؟ این دارو متعلق به گروه داروهای شناخته شده با نام آنتی متابولیت‌ها است. متوتروکسات در تولید بیش از حد سلول‌های پوستی که باعث ایجاد این بیماری می شود تداخل ایجاد می‌کند. متوتروکسات معمولا هفته‌ای یکبار و با دوز ۳۰ میلی گرم مصرف می‌شود. با این وجود دوز آن به مقادیر کمتر تقسیم می‌شود و در دوره ۲۴ ساعتی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اطلاعات بیشتر در مورد متوتروکسات:
مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که این دارو در ۷۰ الی ۸۰ درصد بیماران مبتلا به پسوریازیس موثر بوده است. مطالعه انجام شده در سال ۲۰۱۳ نشان می دهد که ۶۰ درصد از بیمارانی که این دارو را دریافت کرده اند فرایند درمان بهتری داشته اند. معمولا نتایج بهبود بعد از دو الی سه ماه دیده می‌شود.
سیکلوسپورین:
سیکلوسپورین یک داروی سرکوب کننده ایمنی است که با سرکوب کردن سلول‌های ایمنی معیوبی که سیگنال رشد دوباره پوست را ارسال می‌کنند با بیماری پسوریازیس مبارزه می‌کند. این دارو معمولا یکبار در روز به صورت کپسول یا خوراکی مصرف می‌شود.
Acretin:
این دارو یک رتینوئید( نوعی ویتامین A مصنوعی) است. این دارو روزانه یکبار مصرف می‌شود.
آدالیمومب:
این دارو معمولا برای درمان پسوریازیس و آرتریت روماتوئید استفاده می‌شود. در دوره کنترل شده طولانی مدت، بین ۵۵ تا ۷۰ درصد بیمارانی که از این دارو استفاده کرده بودند ، تعداد پلاک‌هایشان ۷۵ درصد کاهش یافته بود.
رمی کید(اینفلیکسیماب):
هر هشت هفته یکبار، این دارو به صورت وریدی در مطب پزشک تزریق می‌شود. دو تحقیقی که در این مورد انجام شده است نشان می‌دهد که این دارو حدود ۸۰ درصد موثر بوده است.
انبرل (اتانرسپت):
یکی از اولین بیولوژیک‌های تایید شده برای پسوریازیس، انبرل است که نسبتا داروی امنی است و می‌توان آن را تحمل کرد. اثربخشی این دارو حدود ۴۵ تا ۶۰ درصد بوده است.
Amevive:
Amevive تنها بیولوژیک طراحی شده است که به صورت متناوب استفاده می‌شود. یکی از تحقیقات انجام شده نرخ موفقیت ۳۰ درصد را در طول دوره درمان ۱۲ هفته نشان داده است. اگر این دارو بیش از ۶۰ هفته مورد استفاده قرار گیرد، اثربخشی بالای ۵۰ درصد را خواهد داشت. با این وجود مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که Amevive در طولانی مدت اثربخشی کمتری خواهد داشت.
اوستکناماب:
این دارو هر سه ماه یکبار تزریق می‌شود. از آنجایی که اوستکناماب یک مدولاتور سلول T یا مهار کننده TNF نیست، می‌توان به عنوان جایگزین برای بیمارانی استفاده شود که به سایر داروها پاسخ مثبتی نداده‌اند. در یک ازمایش بالینی نرخ پاسخدهی این دارو بین ۶۵ تا ۸۰ درصد تعیین شده است.
علت التهاب مغزی + تشخیص و درمان
التهاب مغزی چیست التهاب مغز یا آنسفالیت عموماً به دلیل عفونت ویروسی ایجاد می شود. این بیماری که معمولاً به عنوان «تب مغزی» نیز…