فیستول مقعدی چیست؟ علائم و درمان 

فیستول مقعدی یک تونل کوچک است که بین انتهای روده و پوست در نزدیکی دهانه پایین (مقعد) ایجاد می شود.

معمولاً به دلیل عفونت نزدیک مقعد ایجاد می شود که منجر به جمع شدن چرک (آبسه) در بافت مجاور می شود.

هنگامی که چرک تخلیه می شود، می تواند یک کانال کوچک را پشت سر بگذارد.

فیستول مقعدی می تواند علائم ناخوشایندی مانند ناراحتی و تحریک پوست ایجاد کند و معمولاً به خودی خود بهبود نمی یابد.

در بیشتر موارد جراحی توصیه می شود.

علائم فیستول مقعدی

علائم فیستول مقعدی عبارتند از:

• تحریک پوست در اطراف مقعد
• یک درد ثابت و ضربان دار که ممکن است هنگام نشستن، حرکت کردن، مدفوع یا سرفه بدتر شود
• ترشحات بدبو از نزدیک مقعد
• دفع چرک یا خون هنگام مدفوع
• تورم و قرمزی اطراف مقعد و درجه حرارت بالا در صورت داشتن آبسه
• مشکل در کنترل حرکات روده (بی اختیاری روده) در برخی موارد

انتهای فیستول ممکن است به صورت سوراخی در پوست نزدیک مقعد شما قابل مشاهده باشد، اگرچه ممکن است دیدن خود برای شما دشوار باشد.

چه زمانی مشاوره پزشکی دریافت کنید

اگر علائم دائمی فیستول مقعدی را دارید به پزشک عمومی مراجعه کنید. آنها در مورد علائم شما و اینکه آیا شما هر گونه بیماری روده ای دارید می پرسند.

همچنین ممکن است بخواهند مقعد شما را معاینه کنند و انگشت خود را به آرامی داخل آن قرار دهند (معاینه رکتوم) تا علائم فیستول را بررسی کنند.

اگر پزشک عمومی فکر می‌کند که ممکن است فیستول داشته باشید، می‌تواند شما را به متخصصی به نام جراح کولورکتال ارجاع دهد تا آزمایش‌های بیشتر برای تأیید تشخیص و تعیین مناسب‌ترین درمان انجام شود.

تست هایی که ممکن است داشته باشید عبارتند از:

• معاینه فیزیکی و رکتوم بیشتر
• یک پروکتوسکوپی، که در آن از یک تلسکوپ ویژه با یک نور در انتهای آن برای مشاهده داخل مقعد استفاده می شود
• اسکن اولتراسوند، اسکن ام آر آی یا سی تی اسکن

چه زمانی باید کمک پزشکی دریافت کرد

پزشک عمومی به پوست اطراف دهانه پایین (مقعد) شما نگاه می کند تا علائم فیستول مقعدی را بررسی کند.

آنها همچنین ممکن است از شما بپرسند که آیا می توانند معاینه رکتوم انجام دهند. این شامل قرار دادن انگشت دستکش به آرامی در پایین بدن است.

اگر پزشک عمومی فکر کند که فیستول مقعدی دارید، ممکن است برای آزمایشات بیشتر به متخصص ارجاع دهید.

تست هایی که ممکن است داشته باشید عبارتند از:

• با استفاده از یک لوله نازک با نور در یک انتها برای نگاه کردن به قسمت پایین بدن – این روش پروکتوسکوپی نامیده می شود.
• اسکن، مانند اسکن اولتراسوند، سی تی اسکن یا اسکن MRI

علل فیستول مقعدی

اکثر فیستول های مقعدی بعد از آبسه مقعد ایجاد می شوند. اگر پس از تخلیه چرک، آبسه به درستی بهبود نیابد، می توانید یکی را دریافت کنید.

علل کمتر شایع فیستول مقعدی عبارتند از:

• بیماری کرون – یک بیماری طولانی مدت که در آن سیستم گوارش ملتهب می شود
• دیورتیکولیت – عفونت کیسه های کوچک که می تواند از کنار روده بزرگ (کولون) بیرون بزند.
• هیدرادنیت چرکی – یک بیماری پوستی طولانی مدت که باعث آبسه و زخم می شود
• عفونت با سل (TB) یا HIV
• عارضه جراحی در نزدیکی مقعد

درمان فیستول مقعدی

جراحی اغلب برای درمان فیستول مقعدی مورد نیاز است زیرا معمولاً به خودی خود بهبود نمی یابند.

چندین روش مختلف وجود دارد. بهترین گزینه برای شما بستگی به موقعیت فیستول شما دارد و اینکه آیا این فیستول یک کانال است یا در جهات مختلف منشعب می شود.

گاهی اوقات ممکن است برای کمک به تعیین بهترین درمان نیاز به معاینه اولیه از ناحیه تحت بیهوشی عمومی (جایی که در خواب هستید) داشته باشید.

جراح در مورد گزینه های موجود و اینکه فکر می کند کدام گزینه برای شما مناسب است با شما صحبت خواهد کرد.

جراحی فیستول مقعدی معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. در بسیاری از موارد، پس از آن نیازی به ماندن یک شبه در بیمارستان نیست.

هدف از جراحی التیام فیستول و جلوگیری از آسیب رساندن به عضلات اسفنکتر (حلقه عضلات باز و بسته کننده مقعد) است. آسیب به عضلات اسفنکتر به طور بالقوه می تواند منجر به از دست دادن کنترل روده (بی اختیاری روده) شود.

گزینه های اصلی جراحی در اینجا شرح داده شده است.

فیستولوتومی

رایج ترین نوع جراحی فیستول مقعدی فیستولوتومی است. این شامل بریدن در تمام طول فیستول برای باز کردن آن است، بنابراین به عنوان یک اسکار صاف بهبود می یابد.

فیستولوتومی موثرترین درمان برای بسیاری از فیستول های مقعدی است. اما معمولاً فقط برای فیستول هایی مناسب است که از بسیاری از عضلات اسفنکتر عبور نمی کنند. زیرا خطر بی اختیاری در این موارد کمتر است.

اگر جراح مجبور باشد قسمت کوچکی از عضله اسفنکتر مقعد را در طول عمل قطع کند، تمام تلاش خود را برای کاهش خطر بی اختیاری انجام می دهد.

در مواردی که خطر بی اختیاری بیش از حد بالا در نظر گرفته شود، ممکن است روش دیگری به جای آن توصیه شود.

تکنیک های ستون

اگر فیستول شما از بخش قابل توجهی از عضله اسفنکتر مقعد عبور کند، جراح ممکن است در ابتدا قرار دادن ستون را توصیه کند.

ستون قطعه ای از نخ جراحی است که برای چند هفته در فیستول باقی می ماند تا باز بماند.

این باعث تخلیه آن می شود و به التیام آن کمک می کند، در حالی که نیازی به برش ماهیچه های اسفنکتر نیست.

ستون های شل به فیستول ها اجازه تخلیه می دهند، اما آنها را درمان نمی کنند. برای درمان فیستول، می توان از ستون های محکم تر برای برش آهسته فیستول استفاده کرد.

این ممکن است به چندین روش نیاز داشته باشد که جراح می تواند با شما صحبت کند یا ممکن است انجام چندین روش فیستولوتومی، هر بار با دقت باز کردن بخش کوچکی از فیستول یا درمان متفاوت را پیشنهاد کنند.

روش فلپ پیشرفته

اگر فیستول شما از ماهیچه های اسفنکتر مقعدی عبور کند و انجام فیستولوتومی خطر زیادی برای ایجاد بی اختیاری دارد، ممکن است یک روش فلپ پیشرفته در نظر گرفته شود.

این شامل بریدن یا خراشیدن فیستول و پوشاندن سوراخی است که در آن وارد روده شده است با یک فلپ بافتی که از داخل راست روده گرفته شده است، که قسمت نهایی روده است.

این میزان موفقیت کمتر از فیستولوتومی است، اما از نیاز به برش عضلات اسفنکتر مقعد جلوگیری می کند.

روش LIFT

روش بستن لوله فیستول بین اسفنکتریک (LIFT) درمانی برای فیستول هایی است که از عضلات اسفنکتر مقعدی عبور می کنند، جایی که فیستولوتومی بسیار خطرناک است.

در طول درمان، برشی در پوست بالای فیستول ایجاد می‌شود و ماهیچه‌های اسفنکتر از هم جدا می‌شوند. سپس فیستول در هر دو انتها مهر و موم شده و باز می شود تا صاف بماند.

این روش تا کنون نتایج امیدوارکننده‌ای داشته است، اما تنها چند سالی است که وجود دارد، بنابراین تحقیقات بیشتری برای تعیین میزان عملکرد آن در کوتاه‌مدت و بلندمدت مورد نیاز است.

درمان فیستول مقعدی

فیستول مقعدی معمولاً نیاز به جراحی دارد زیرا اگر درمان نشود به ندرت بهبود می یابد.

گزینه های اصلی عبارتند از:

• فیستولوتومی – روشی که شامل بریدن تمام طول فیستول است تا به صورت اسکار صاف بهبود یابد.
• روش‌های seton – جایی که یک تکه نخ جراحی به نام ستون در فیستول قرار داده می‌شود و برای چند هفته در آنجا رها می‌شود تا به بهبود آن کمک کند قبل از اینکه روش دیگری برای درمان آن انجام شود.

همه روش ها مزایا و خطرات مختلفی دارند. می توانید این موضوع را با جراح در میان بگذارید.

بسیاری از افراد پس از جراحی نیازی به ماندن یک شبه در بیمارستان ندارند، اگرچه برخی ممکن است نیاز داشته باشند چند روز در بیمارستان بمانند.